O ile pojęcie „dieta paleo” jest współczesne, to początki wiedzy o szkodliwości węglowodanów i zbóż sięgają nawet XVIII wieku. W 1797 Szkocki lekarz John Rollo wydał swoje notatki dotyczące leczenia pacjenta cierpiącego na cukrzycę, który po przejściu na dietę opartą głównie na mięsie czuł się znacznie lepiej. W 1893 William Banting, angielski przedsiębiorca pogrzebowy opisał własne doświadczenia w odchudzaniu i proponował dietę wykluczającą chleb, masło, mleko, cukier i ziemniaki.

Końcówka lat sześćdziesiątych przyniosła wiele publikacji o szkodliwości węglowodanów. W 1967 ukazały się dwie bardzo ważne książki: amerykański lekarz Irwin Stillman opisał dietę odchudzającą zakładającą niskie spożycie węglowodanów i tłuszczu, a bazującą na białku, a austriacki lekarz Wolfgang Lutz wydał Leben Ohne Brot (książka ukazała się niedawno na polskim rynku jako Życie bez pieczywa), jednak w tamtych czasach książka ta nie była znana poza niemieckojęzycznymi krajami. Doktor Lutz zmarł w 2010 przeżywszy prawie 98 lat, więc niejedzenie chleba wyszło mu tylko na zdrowie.

Rok później, w 1968 polski lekarz dietetyk Jan Kwaśniewski opublikował założenia diety optymalnej (nazywanej teraz dietą Kwaśniewskiego), która zaleca spożywanie dużych ilości tłuszczu i ograniczenia białka i węglowodanów. W 1972 amerykański kardiolog Robert Atkins wydał książkę opisującą proponowaną przez niego dietę niskowęglowodanową. Obie książki spotkały się z ogromną krytyką ówczesnego środowiska medycznego, obu lekarzom zarzucano szerzenie wybitnie niezdrowych pomysłów. Jan Kwaśniewski (urodzony w 1937 roku) zbliża się teraz do osiemdziesiątki, więc nie można powiedzieć, żeby wysokotłuszczowa dieta tak bardzo mu szkodziła.

Za początek idei paleo możemy uznać rok 1975, kiedy to gastroenterolog Walter L. Voegtlin napisał książkę Dieta człowieka pierwotnego (The stone age diet), w której opisywał zakończone pełnym sukcesem historie leczenia choroby Leśniowskiego-Crohna, zespołu jelita drażliwego i zapalenia okrężnicy po zastosowaniu przypuszczalnej diety naszych przodków. Uważał on, że ludzie są drapieżnikami i powinni jeść głównie mięso i tłuszcz, a unikać węglowodanów. Dziesięć lat później w 1985 pojawiła się pierwsza praca medyczna na ten temat (Melvin Konner i S. Boyd Eaton), która rozpowszechniła ideę paleo wśród środowiska medycznego.

Od początku lat dziewięćdziesiątych coraz więcej lekarzy zalecało dietę paleo swoim pacjentom i opisywało niezliczone przypadki wyleczeń przewlekłych i uciążliwych chorób. W tym też czasie szwedzki badacz Staffan Lindeberg prowadził badania mieszkającego na wyspie Kitava plemienia pierwotnego, którego członkowie nigdy nie chorowali na trądzik, cukrzycę, nadciśnienie, chorobę niedokrwienną serca, udar mózgu (wylew), zawał i podobne „cywilizacyjne” schorzenia.

Sam termin „dieta paleo” został rozpowszechniony w wydanej w 2002 roku książce Lorena Cordaina Dieta paleo (The paleo diet). Książka ta (i jej kolejne edycje) odniosły wielki sukces i zaniosły ideę paleo pod strzechy, a Loren Cordain uważany jest za ojca diety paleo jako współczesnego sposobu odżywiania. Od tamtego czasu Internet zapełnił się stronami o odżywianiu paleo, tysiące ludzi opisało swoje ozdrowienia, naukowcy wciąż prowadzą dokładniejsze badania, a pojęcie diety paleo cały czas ewoluuje na podstawie najnowszych odkryć medycznych.

Podyskutuj o diecie paleo: Polskie forum paleo. Zadaj pytanie albo podziel się doświadczeniami i pomóż innym!

Czytaj więcej: Co to jest dieta paleo? | Paleo dla początkujących | Żywieniowe fakty i mity | Dieta na… | Dieta niskowęglowodanowa |  Co jedli nasi przodkowie i skąd to wiemy? | Jak długo żyli nasi przodkowie? | Czy dieta paleo jest dietą odchudzającą? | Rak żywi się cukrem | Paleo dla dzieci? | Styl życia paleo