Miesiąc miodowy – remisja.

Tradycyjne wakacje nowożeńców tuż po ślubie, związane zazwyczaj z wyjazdem, podczas których para świętuje swoje zaślubiny. To również synonim beztroskiego okresu bez zmartwień.Wikipedia

Beztroska, szczęście oraz zapowiedź czegoś nowego, fajnego, wręcz fascynującego.
Diabetolodzy w ten sposób określają remisję. Początkowo wszystko się zgadzało.
W końcu związek z moją cukrzycą miał być już na zawsze… w zdrowiu i w chorobie, aż nas śmierć nie rozłączy.
Szpital to w sumie takie „spa” – wyjazd, podczas którego „świętowałam” swoje zaślubiny. Przez łzy, jak młodziutka panna młoda, która padła ofiarą zaaranżowanego małżeństwa z niechcianym Quasimodo.

Spa miało basen (kaczka), pokojówkę (salową), catering. Nie wychodziłam z łóżka. Byłam wręcz uwiązana do niego pompą infuzyjną z insuliną. Wszystko się zgadzało – zgodnie z definicją.
Odkrywając nieznane strony mojego nowego związku, odkrywałam wpływ jedzenia na naszą „relację”. Byłam na nowej drodze życia, życia z innym podejściem do węglowodanów. Teraz, nie było ważne, czy mam na coś ochotę, tylko na ile mój nowopoślubiony mi pozwalał.

Na zjeździe Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego, na jednym z wykładów była mowa o remisji. Najdłuższa udokumentowana remisja w Polsce trwała 10 lat. Po tym wykładzie powiedziałam sobie, że za 10 lat będzie mój coming out – i będę najdłuższą remisją ever w Polsce. Podjęłam wyzwanie.

Domyślałam się, że będą kwestionować moją diagnozę. Spodziewam się komentarzy typu: że niby źle byłam zdiagnozowana, był błąd w laboratorium.
Z nowo wyznaczonym celem, zaczęłam być jeszcze bardziej pewna sukcesu.

Niestety, nie umiałam uszanować tego ogromnego daru losu, jakim była remisja. Czytaj dalej Miesiąc miodowy →

Biegałam nadal. Żeby zbijać cukry, ale i też dlatego, że taki miałam sposób na stres i życie.
Dzięki temu oraz dzięki drastycznym zmianom w diecie moje zapotrzebowanie na insulinę z dnia na dzień malało. Remisja również miała na to swój wpływ. Jednak podczas wizyt u diabetologa widziałam, że pani doktor nie podziela mojego podejścia do takiego leczenia:

„Zabiega się pani na śmierć. Proszę nie zmniejszać insuliny!!!
Jak to, po bieganiu ma pani 80 glc i idzie spać??!!??! Pani może się nie obudzić!!! Dwie godziny po wysiłku cukry nadal spadają”.

No to zasiała we mnie panikę.
Ale czemu mam jeść, skoro mi się nie chce?!!
No dobra, zna się lepiej. Ma doświadczenie.
Ale cukry były coraz częściej 60 glc i czułam się słaba.
Insulina doposiłkowa malała. Wykombinowałam już, co jeść i w jakich ilościach, żeby się nie kłuć.
A dobowej podawałam coraz mniej i mniej.
Tak jak cukry w ciągu dnia umiałam mieć w ryzach, tak nie mogłam zejść z cukrami porannymi.
No może ma rację, może nie powinnam zmniejszać insuliny.
Przecież mam cukrzycę typu I, C- peptyd bliski zeru, a ja głupia i naiwna wierzę, że się wyleczę?!?

Kurczę, na pewno ma rację. Zajadałam niskie cukry, tyłam. Teraz wiem, że w ten sposób przegoniłam remisję.
Nie miałam kogo spytać, czy dobrze robię.
Insulina jest lekiem. Inni chorzy są szczęśliwi, że jest. Muszę się w końcu nauczyć z tym żyć!!
Moi bliscy, kiedy dzieliłam się z nimi swoimi wątpliwościami, pukali się w głowę.
Przypominali mi, jakie są powikłania cukrzycy. Ale ja miałam dobre cukry… czułam się, jakbym błądziła we mgle.

W końcu odkryłam, jak ważny jest tłuszcz.
Już było super!!! Uwierzyłam, że można.
Zjechałam do 2 j całodobowej. Z autentycznym przerażeniem, które mi się udzieliło, pani doktor diabetolog powiedziała: „2 j insuliny całodobowej, to jest najmniej jak można sobie podawać. 1 j organizm nie zauważy. Mało tego, niszczy pani nadzieję na remisję. Skoro są takie niskie cukry, proszę się już tyle nie ruszać.”
Jasne…

I w piękny, cudowny dzień odkryłam Dietę Dobrych Produktów pani dr E. Bednarczyk-Witoszek.
Znalazłam odpowiedź na nękające mnie pytanie. Okazało się, że „objaw poranny – ranny cukier” jest podsumowaniem dnia wcześniejszego.

To znaczy: żeby cukier (w cukrzycy) rano był 90-110 glc, dnia poprzedniego powinno się zjeść tylko jeden rodzaj białka (w odpowiedniej ilości) oraz inne produkty, które nam służą. Na początku można zjeść jedno białko zwierzęce i jedno roślinne, ale ideałem jest tylko jedno na dobę.
Już wiem, że nie mogę nabiału, zbóż, i owoców.
Unikam ziemniaków, bakłażanów, chilli, papryki, pomidorów – żeby układ autoimmunologiczny się odbudował.
Strączkowe też nie goszczą w moim jadłospisie: bób, ciecierzyca, fasola, groch, soczewica, soja. Wskazania glukometru ułatwiły dyskryminację.
Gorzej z orzechami ziemnymi – nadal zdarza mi się je jeść.

Było trudno. Ale teraz, to zaczęła się jazda bez trzymanki.

Po raz kolejny w ciągu roku muszę przejść rewolucję żywieniową… Czytaj dalej Gdy poranne wstają zorze →

Entliczek – pentliczek, czerwony stoliczek,
A na tym stoliczku pleciony koszyczek.
W koszyczku jabłuszko, w jabłuszku robaczek (…)
Entliczek Pentliczek, Jan Brzechwa

Mój ulubiony wierszyk, który przypominałam sobie pod koniec wakacji, gdy zbierałam jabłka w ogródku. Jak tylko pojawiały się, niepryskane, najzdrowsze jakie mogą być – prosto z drzewa. A jak był robak albo ślady dziobów ptaków na skórce, wiedziałam, że jest to podpis: gotowe do spożycia, potwierdza: Matka Natura.

Przez dwa miesiące byłam jak ten robaczek z wierszyka:

a w karcie (…) jest zupa jabłkowa i knedle z jabłkami,
Duszone są jabłka, pieczone są jabłka
I z jabłek szarlotka, i kompot, i babka!
Entliczek Pentliczek, Jan Brzechwa

Celebrowałam każde jabłko, które zebrałam. Były to jedyne owoce, które mnie nie uczulały. Czytaj dalej Zakazany owoc →

Wszystko to, co opisuję, sprawdziłam na sobie.
Każdego, kto to czyta, proszę o jedno:
NIE WIERZCIE WE WSZYSTKO, co tutaj piszę – kwestionujcie, sprawdzajcie.
To właśnie dzięki takiemu podejściu od 1,5 roku ujarzmiam swoją cukrzycę typu pierwszego dietą a nie insuliną.
Nikogo nie namawiam do odstawienia insuliny.
Ale sami zaczniecie zmniejszać jednostki, aż w końcu przyjdzie moment, że odstawicie.
Jeżeli tego będziecie chcieli.

O Boże, jakie to było piękne uczucie, kiedy nie byłam w stresie, że muszę zjeść, bo padnę z powodu zbyt dużej ilości insuliny przy braku cukru.
Już to dało mi do myślenia: skoro cukru za mało, to zamiast zmniejszać insulinę, ja wpycham w siebie cukier prosty i tyję…
Trochę jak na tym obrazku, z tą różnicą, że chodzi o typ I, a nie cukrzycę typu II.

A czemu by tak nie zmniejszyć insuliny??
Diabetolog: „No nie może pani. Tak ma być i już”…
Albo: „Za dużo pani biega, żaden normalny człowiek nie spędza dwóch godzin dziennie na treningu”.
Ech… Czytaj dalej Od czego zaczęłam →