Purée z dyni, zwane też musem albo przecierem dyniowym, to doskonała metoda wstępnego przygotowania dyni, która otwiera drogę do wykorzystania jej w wypiekach, zupach, sosach, zapiekankach, dżemach i innych daniach. Purée z dyni można długo przechowywać w zamrażarce albo zawekowane w słoikach.

Do sporządzenia purée nadaje się dowolna odmiana jadalnej dyni (poza dynią makaronową), ja najczęściej używam najpopularniejszej chyba w Polsce pomarańczowej odmiany, zwanej dynią Hokkaido (ang. pumpkin), choć czasem wykorzystuję też dynię piżmową (ang. butternut squash), jak się ją uda dostać. Często pod ogólną nazwą „dynia” można znaleźć w sklepach różne odmiany dyni zwyczajnej albo olbrzymiej.

Dynia makaronowa (ang. spaghetti squash) nie może być użyta do przyrządzenia purée, za to doskonała jest do przygotowania pysznego warzywnego makaronu spaghetti (zobacz przepis: Spaghetti z dyni makaronowej).

Dynia to fantastyczne i niestety niedoceniane w Polsce warzywo, choć mamy klimat wręcz dostosowany do jej uprawy. Dynie pochodzą z Ameryki Północnej i są w USA bardzo popularne. Dieta paleo powstała także w USA, dlatego też całkiem sporo amerykańskich przepisów wykorzystuje dynie. Żeby ułatwić Wam przeglądanie anglojęzycznych stron, umieściłem powyżej także angielskie nazwy odmian dyni.

Dynie są dostępne tylko na jesieni i choć możemy je przechować w odpowiednich warunkach nawet do marca, to najlepiej przygotować z nich purée, które zamrożone lub zawekowane przetrwa dłużej i pozwoli nam się cieszyć smakiem dyni przez cały rok.

Jest kilka metod przygotowania purée z dyni, niektórzy polecają dynię obrać i pokroić na drobne kawałki, a następnie ugotować ją w wodzie (albo na parze) i następnie zblendować. Niestety jest to dość uciążliwa metoda, bo obranie i pokrojenie dyni wymaga sporo siły, łatwo się też przy tym pokaleczyć.

Najwygodniej jest dynię upiec albo ugotować na parze. Pieczenie wymaga to tylko przekrojenia jej na pół i wybrania nasion ze środka. Ja dodatkowo smaruję miąższ oliwą dla poprawy smaku i ochrony przez wyschnięciem.

Tak przygotowaną dynię piecz w temperaturze 170-200°C przez około 45 minut – aż będzie w nią można łatwo wbić widelec albo nóż. Po ostudzeniu użyj łyżki, by wybrać miąższ ze skórki.

Ja sam najchętniej dynię gotuję na parze, wtedy oczyszczone z nasion połówki kroję na mniej więcej trzy części i układam wszystko w dużym garnku do gotowania na parze.

Dynię można też pokroić w nieco mniejsze kawałki i piec nieco krócej, albo na upartego nawet ugotować ją w kuchence mikrofalowej przez 4-5 minut na najwyższej mocy (zobacz też: Czy kuchenka mikrofalowa jest paleo?).

Jeśli uzyskany miąższ nie jest miękki i zawiera twardsze fragmenty, można go zblendować na gładką masę. Takie purée można jeść od razu (z solą i tłuszczem) jako zamiennik albo dodatek do purée z ziemniaków albo batatów.

Możemy także przełożyć purée dyniowe do torebek i zamrozić albo zawekować w słoikach: gorący miąższ dyni włóż do wyparzonych słoików i wekuj (pasteryzuj) przez około godzinę oraz po ostudzeniu jeszcze raz (np. następnego dnia).

Dynia doskonale mieści się w diecie paleo, niskowęglowodanowej, SCD, GAPS i FODMAP (w przypadku tej ostatniej w rozsądnych ilościach). Dynia (miąższ, nie pestki) jest także dozwolona na protokole autoimmunologicznym – restrykcyjnym sposobie żywienia stosowanym przy chorobach autoimmunologicznych (np. zapalenie tarczycy Hashimoto).

Osoby z nadwrażliwością na salicylany stosujące dietę niskosalicylanową (zwaną też dietą aspirynową) mogą także jeść dynię, jednak raczej w nie za dużych ilościach.

Smacznego!

Czytaj więcej: Dieta paleo | Paleo dla początkujących | Efekty diety paleo | Żywieniowe fakty i mity | Dieta na… | Paleo dla dzieci? | Styl życia paleo